Czego mogą nauczyć gry fabularne?

Termin „gra fabularna” nie jest jasno zdefiniowany. Zazwyczaj określa się tak gry towarzyskie, które polegają nie tylko na wcielaniu się w rolę, ale na aktywnym odgrywaniu fikcyjnych historii. Dają graczom możliwość kreowania własnej opowieści w ramach określonego świata. Wymagają współpracy od wszystkich uczestników rozgrywki. Czy gry RPG mogą czegoś nauczyć?

Jak rozwijały się gry fabularne?

Pierwowzorem wszystkich gier RPG jest Dungeons & Dragons. Popularna na przełomie lat 60. i 70. gra fabularna pozwalała uczestnikom na wcielanie się w postaci osadzone w bazującym na średniowieczu świecie fantasy. Złożony system zasad, połączony z losowością rzutów kostką utrzymywał historię w ramach narracyjnych.   

Już wtedy pojawiły się głosy o rzekomo negatywnym wpływie D&D na młodych ludzi. Z biegiem czasu okazało się jednak, że rozgrywki mają pozytywny wpływ na umiejętności społeczne, zdolność do rozwiązywania problemów i poczucie własnej skuteczności. Miało to związek przede wszystkim z odgrywaniem ról, bez ukierunkowania na edukację lub terapię. Obecnie gry fabularne stosuje się w procesach uczenia na całym świecie.

Jak wykorzystuje się pozytywne efekty gier fabularnych?

Przede wszystkim możliwe jest wykorzystanie zalet gier fabularnych w ich oryginalnej formie jako czystej rozrywki. Wówczas ich potencjał wpływa na określoną grupę ludzi w określonym miejscu i czasie. Wspólne spędzanie czasu wzmacnia poczucie wspólnoty i sprzyja budowaniu przyjaźni. W ten sposób prospołeczny efekt edukacyjny występuje samoistnie. Istnieją także gry zaprojektowanie specjalnie po to, żeby być narzędziem terapeutycznym. Umożliwiają przeszkolonym terapeutom trenowanie umiejętności komunikacji i współpracy, a także odporności emocjonalnej i empatii u swoich Klientów.

Jak można użyć gier RPG w edukacji?

Innym podejściem jest stosowanie fabularnych gier tematycznych w edukacji. Mogą dotyczyć konkretnego tematu, na przykład kolonializmu. Klienci wydawnictwa Stinger Press korzystają z gry dotyczącej wojny w Wietnamie do nauki historii. Nie zawsze konieczne jest tworzenie nowych systemów odgrywania ról w celu osiągnięcia efektu edukacyjnego. Można również skorzystać z mechanizmów z już istniejących gier fabularnych i opracować na ich podstawie nowe metody pedagogiczne.